حرفه و هنر تابلوسازی امروزه همراه با پیشرفت علم و تکنولوژی به سرعت در حال تغییر و تحولاتی عظیم است. البته این حرفه دارای نوستالژی‌های جذابی می‌باشد که یادآور زمان‌های دور برای هنرمندان این صنف می‌باشد.
نوستالژی‌هایی مانند خطاطی روی شیشه مغازه‌ها در روزهای سردِ زمستان و گرمای طاقت‌فرسای تابستان، با قلمِ گرم هنرمندانی که اغلب بدون اغراق از اساتید زمان خود بودند. هنرمندانی که غرق در هنر تابلوسازی بودند. در روزگاری که مانند امروز، دستگاه‌های مدرن، سیستم‌های کامپیوتری، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و … معنی و مفهومی نداشت و تنها هنر بود و آموختن و پشتکار …
در مورد سختی‌های این کار باید گفت که تمام مراحل کار در فیکسه با دست انجام شده و کاری طاقت‌فرسا به شمار می‌رود. به همین دلیل، افرادی که مبادرت به خلق اثر فیکسه می‌کردند بسیار کم و انگشت‌شمار بودند.
تابلوسازی فیکسه کاری ارزشمند و به‌جامانده از عزیزانی است که با هنرِ دست اثری بسیار بی‌بدیل و ارزشمند به یادگار می‌گذاشتند. در آن زمان کمبود امکانات و لوازم باعث می‌شد برای ساخت تابلو زمان زیادی صرف شود. در ابتدا تابلو روی کاغذ کشیده می‌شد و آن‌قدر با هنر خطاطی اتود زده می‌شد تا یک طرح و نوشته مورد تأیید قرار می‌گرفت. سپس در کارگاه‌های تاریک شروع به فیکس کردن یا چاپ کردنِ آن بر روی پلاستیک می‌کردند.
به بیانی حرفه‌ای‌تر، برای خلق تابلوی فیکسه، ابتدا طرح یا خط روی ورق پوستی نوشته یا طراحی شده و در مرحله دوم، این طرح از پشت پررنگ می‌شود. سپس با استفاده از کاربن، طرح و یا خط، با چسب شیشه‌ای روی بلوک پلاستیکی شفاف چسبانده شده و بعد پشت پلاستیک با مواد رقیقی به نام فویل با قلم‌مو کشیده می‌شود. وقتی این ماده خشک شد، با تیغ فویل‌بُری، خط و طرح، برش داده شده و سپس با کمپرسور، رنگ‌روغنی روی آن پاشیده می‌شود.
معمولاً دو تابلوساز فیکسه کار و قاب‌ساز مدت‌زمان نزدیک به ۲۰ روز تا یک ماه صرفِ ساخت یک تابلو فیکسه می‌کردند. این کار با توجه به کار کردن با رنگ و پلاستیک آثار مخربی روی سلامت ریه آنها داشت.
به عکس دقت کنید! حسی که دیدن تابلوی ساندویچ فریدون (فری کثیف) به ما منتقل می‌کند، قلم دست یک هنرمند تراز اول و یک تابلوساز بسیار ماهر می‌باشد که توانسته تابلویی را بسازد که نزدیک به ۵۰ سال از عمر آن می‌گذرد و همچنان بر روی سر درب مغازه این ساندویچی قدیمی و با اصالت می‌درخشد …
در ارتباط باشید