صحبت با بزرگان، پیشکسوتان و نامدارانِ صنعت، همواره شیرین و آموزنده است. با کمال افتخار مصاحبه جذابی با جناب آقای اسماعیل محمدی انجام دادیم که از نئون سازانِ قدیمیِ ایران هستند. با ما همراه باشید…
لطفاً خودتان را معرفی کنید.
اسماعیل محمدی هستم نئون ساز، متولد ۱۳۳۰ در دماوند.
از پیشینه و تجربیات خود با همراهان مرجع تابلوسازی سخن بگویید.
بنده از سال ۱۳۴۴ با تابلوسازی آشنا شدم. برادرم علی محمدی (معروف به علی کوچیکه) در “شرکت زرد” کار می‌کرد. او بعدها در خیابان جمهوری تابلوسازی البرز نئون را تأسیس کرد. بنده هم وارد این شغل شدم و نئون سازی را انتخاب کردم و مبانی نئون سازی را از آقای علی انتظامی (ملقب به پدر) آموختم. ایشان هم خودشان از یک آلمانی به نام آقای “گراینر” که در شرکت زرد بود، نئون سازی را آموخته بودند و از اولین ایرانیانی بودند که نئون سازی را یاد گرفتند. ضمناً با همکاران محترم که تلاش فراوان برای تابلوسازی و تأسیس اتحادیه انجام دادند آشنا بودم. بعدها تعاونی در خیابان آمل تأسیس شد که بزرگوارانی چون آقایان پروینچی، جهانگیری، نورمحمدی، همت حسینی و دیگر عزیزان کار را آغاز کرده و بعد اتحادیه تشکیل شد و آقایان درویش و اشرفی سال‌ها عهده‌دار آن بودند و حالا هم که زیرمجموعه اتحادیه چاپ و نشر هستیم، این زحمت را آقایان نجفی و نوری و دیگر عزیزان می‌کشند.
مهم‌ترین تجربه‌ای که در این مسیر بدست آوردید چه بوده؟
در مورد تجربه در این شغل باید گفت هر روز تجربه جدیدی به دست می‌آید. اما به‌طورکلی درگذشته کارها لذت‌بخش‌تر و باکیفیت‌تر بود ولی اکنون محصولات مصرفی شده است. گرچه امروز نیز کارهای خوبی را می‌شود دید. در واقع شغل تابلوسازی یک شغل و یک تخصص نیست، بلکه چندین شغل و تخصص در یک شغل جمع شده و کافی است در یکی دو مورد تخصص داشته باشید و درمورد مابقی هم اطلاعات و تجربه به شما کمک خواهد کرد. چراکه هنر هرگز پایانی ندارد و هر لحظه تجربه‌ای جدید بدست می‌آید.
توصیه شما به جوانان و علاقه‌مندان صنف تابلوسازی چیست؟
در مورد توصیه به جوانان می‌شود گفت اگر می‌خواهند به این شغل وارد شوند یکی از فنون را بسیار خوب یاد بگیرند که در آینده به مشکل برنخورند. مثلاً یک نصاب خوب باید حداقل اصول ابتدایی خطاطی مثل کرسیِ خط را رعایت و اجرا کند؛ بنابراین فراگیری اصولی تخصص مهم است.
آینده تابلوسازی را چطور می‌بینید؟
در مورد آینده تابلوسازی متأسفانه آینده را روشن نمی‌بینم. چون هیچ چیزی سر جای خودش نیست. در هر شهری در کل دنیا تابلو و علائم به‌عنوان زیبایی بصری به چشم می‌آید ولی در کشور ما لامپ‌های پرنور و زننده ال‌ای‌دی، آلودگی نوری ایجاد می‌کنند و بیشتر ضدتبلیغ هستند و دافعه دارند و هیچ‌گونه همکاری هم از طرف مسئولین شهری نیست. به طور مثال طرح همسان‌سازی تابلوها و برخورد قهری شهرداری‌ها با تابلوسازها که ریشه دیرینه دارد و یا برخی همکارهای خودمان که سعی در سرهم‌بندی‌کار می‌نمایند و از دید هنری کار را نمی‌بینند و ارزش زیبایی‌شناختی آن را درک نکرده و در نظر نمی‌گیرند. مثلاً ال‌ای‌دی فلکسی را به‌جای نئون معرفی می‌کنند!
واقعاً کجا رفت آن تابلوها با خط‌های زیبا از اساتیدی چون جلیل رسولی، محسن ایلخانی، حسن شادروان، استاد جلالی، استاد باقری، استاد شجریان، استاد منصور احدی و دیگران؟! بنابراین، بها دادن به هنر در این رشته می‌تواند کمی به آینده این حرفه کمک بکند.
امیدوارم دوستانی که در سروسامان دادن به این حرفه هنری فعال هستند موفق باشند و برای عزیزان در مرجع تابلوسازی ایران آرزوی موفقیت دارم.
در ارتباط باشید