مقاله ای از الکس فرگوسن مربی افسانه ای
با مطالعه این مقاله جذاب، همراه مرجع تابلوسازی ایران باشید…

پدرم همیشه می‌گفت: “دروغ نگو، دزدی نکن، و همیشه وقت‌شناس باش.” من از دیر کردن و وقت‌نشناسی متنفرم. همیشه خودم اولین نفری هستم که به جلسه می‌رسم. صبح‌ها همیشه اولین نفری هستم که سرکار حاضر می‌شوم. برای من امری طبیعی است. همیشه سحرخیز بوده ام و به همین دلیل، زود رسیدن به کار مشکلی برایم ایجاد نمی‌کرد.

یادم می آید یکبار که با “ژان کلود بیورف”، مدیرعامل برند ساعت سازی هوبولت حرف می‌زدم و او گفت که وقتی برای کار در برند امگا درخواست فرستاده بوده، مصاحبه کننده ساعت ۵ صبح را برای مصاحبه تعیین کرده است. هنگام مصاحبه، ژان کلود از او پرسیده که چرا چنین ساعتی را برای وقت مصاحبه تعیین کرده اند، در صورتی که هوا هنوز تاریک است! و مصاحبه‌کننده هم پاسخ داده: “من ساعت ۵ صبح شروع  می‌کنم تا سه ساعت از همه جلوتر باشم. همان وقتی که تو خواب هستی، من مشغول کارم.”
من هم کم و بیش همینطور بودم.

جوان‌ها خیال می‌کنند تا آخر دنیا وقت دارند. پسربچه ای که تازه ۱۰ ساله شده، تولد بعدی خود را به اندازه ابدیتی دور می بیند؛ چرا که سال پیش روی او تنها ۱۰ درصد از زمانی است که تا آن موقع سپری کرده است. در ۵۰ سالگی اوضاع فرق می کند؛ چرا که فاصله زمانی تا ۵۱ سالگی برابر دو درصد زمانی است که زندگی کرده‌اید.
هرچه پیرتر و باتجربه‌تر می‌شوید، بیشتر به استفاده درست‌تر از زمان خود فکر می‌کنید. کم کم می‌بینید یک ساعت، یا یک آخر هفته عالی و بی‌استفاده، فرصتی است که دیگر هیچ وقت تکرار نخواهد شد.